Dziedziczenie przez osobę niepełnosprawną

Zgodnie z art. 931 Kodeksu cywilnego w pierwszej kolejności powołane są z ustawy do spadku dzieci spadkodawcy oraz jego małżonek; dziedziczą oni w częściach równych. Jednakże część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż jedna czwarta całości spadku.

 

Jeżeli dziecko spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada jego dzieciom w częściach równych. Przepis ten stosuje się odpowiednio do dalszych zstępnych.

 

Spadkobierca może bądź przyjąć spadek bez ograniczenia odpowiedzialności za długi (przyjęcie proste), bądź przyjąć spadek z ograniczeniem tej odpowiedzialności (przyjęcie z dobrodziejstwem inwentarza), bądź też spadek odrzucić.

 

Oświadczenie o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku może być złożone w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania. 

 

Brak oświadczenia spadkobiercy w powyższym terminie jest jednoznaczny z prostym przyjęciem spadku. Jednakże, gdy spadkobiercą jest osoba nie mająca pełnej zdolności do czynności prawnych albo osoba, co do której istnieje podstawa do jej całkowitego ubezwłasnowolnienia, albo osoba prawna, brak oświadczenia spadkobiercy w terminie jest jednoznaczny z przyjęciem spadku z dobrodziejstwem inwentarza. 

 

Jeżeli więc faktycznie osoba niepełnosprawna zostanie powołana do spadku to nie ma żadnych ograniczeń w zakresie dziedziczenia przez tą osobę. Jedynie jeżeli omawiana niepełnoprawność daje podstawy do ubezwłasnowolnienia całkowitego w takiej sytuacji podlega ona szczególnej ochronie i domniema się, iż przyjęła spadek z ograniczeniem za długi o ile nie złoży innego oświadczenia.

 

W przypadku odrzucenia spadku przez osobę niepełnosprawną traktuje się ją tak jakby nie dożyła spadku a więc w pierwszej kolejności do spadku zostaną powołane dzieci tej osoby a nie jej matka.