Odmowa wydania wizy

Moja narzeczona obywatelka Tajlandii dostała odmowe od Konsula w Bangkoku. Z powodu podania niewiarygodnych informacji oraz jakoby braku chęci powrotu do Tajlandii. Mamy teraz 11 dni od dnia dzisiejszego na odwołanie od decyzji. Zadzwoniłem do ambasady oczywiście nie dostałem odpowiedzi, ale pokierowała mnie osoba mówiąc o przyczynach ekonomiczno-społecznych. 

 

Ona składała wniosek o wizę krajowa na okres 8 miesięcy, czyli tyle samo, co się nie widzieliśmy. Razem jesteśmy od ponad roku. Razem tez byliśmy w Kambodży. Co robić w tej sytuacji?

Opisana przez Pana sytuacja jest o tyle trudna, iż po wejściu w życie w dniu 1 maja 2014 roku nowej Ustawy o cudzoziemcach uzyskanie wizy jest jedyną możliwością wjazdu na terytorium polski. Decyzje Konsuli w zakresie odmowy wydania wizy nie podlegają jakiejkolwiek kontroli.

 

W dniu 16 października 2014 roku Komisja Europejska wezwała Polskę, by zapewniła możliwość odwołania się do sądu od decyzji o odmowie wydania wizy oraz o unieważnieniu lub cofnięciu wizy.

 

Na chwilę obecną w mojej ocenie jedyną możliwością jest uzyskanie dla Pana narzeczonej zezwolenia na pracę typu A np. w charakterze pomocy domowej i na tej podstawie złożenie kolejnego wniosku o wydanie wizy krajowej. Niestety nawet w takiej sytuacji konsul ma prawo do odmowy wydania wizy. 

 

W sytuacji gdyby Pana narzeczona otrzymała kolejną odmowę wydania wizy jedynym wyjściem z sytuacji będzie uzyskanie wizy do jakiegokolwiek kraju Unii Europejskiej i przyjazd na jej podstawie do Polski. Kraje w których odmowa wydania wizy podlega kontroli sądowej na ogół wizy wydają, jeżeli nie ma przesłanej uzasadniających odmowę wydania wizy cudzoziemcowi.

 

Niezwłocznie po przyjeździe do Polski należy złożyć wniosek o zezwolenie na pobyt czasowy z powołaniem się na związek, jaki Państwa łączy. Zezwolenia na pobyt czasowy cudzoziemcowi udziela się można udzielić na jego wniosek, jeżeli spełnia wymogi określone ze względu na deklarowany cel pobytu, a okoliczności, które są podstawą ubiegania się o to zezwolenie, uzasadniają jego pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres dłuższy niż 3 miesiące.

 

Podejmując decyzję w przedmiocie wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy, zwłaszcza, gdy podejmowana jest ona w sferze uznania administracyjnego, a przesłanką żądania udzielenia zezwolenia są więzy rodzinne, należy dodatkowo uwzględniać postanowienia art. 8 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych wolności podpisanej w dniu 4 listopada 1950 r. w Rzymie. Prawo wjazdu cudzoziemca i pozostania na terytorium kraju nie są wprawdzie prawami zagwarantowanymi w Konwencji, ale rozstrzygając o tych prawach, państwo powinno uwzględniać prawa chronione przez Konwencję. Art. 8 EKPCz gwarantuje każdemu prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego. Przepis ten może mieć znaczenie, gdy odmawia się cudzoziemcom zezwolenia na pobyt czasowy, pomimo związków rodzinnych z cudzoziemcami lub obywatelami polskimi zamieszkującymi w Polsce. 

 

Artykuł 8 EKPCz chroni jednostkę przed arbitralnością władzy publicznej. Pojęcie rodziny w rozumieniu art. 8 EKPCz jest szersze, niż wynika to z definicji członka rodziny zawartej w Ustawie o cudzoziemcach, zwłaszcza, że może obejmować nie tylko prawne ale i faktyczne więzi rodzinne.

 

W świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału praw Człowieka pojęcie życia rodzinnego odnosi się nie tylko do związków wynikających z małżeństwa ale może obejmować też inne, faktyczne więzi rodzinne. Wspólne zamieszkiwanie, wychowywanie dzieci i prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego wskazuje na istnienie takiego związku. Prawo do poszanowania życia rodzinnego nie ma wprawdzie charakteru absolutnego ale ingerencję władzy publicznej w korzystanie z tego prawa powinny usprawiedliwiać okoliczności wskazane w art. 8 ust. 2 Konwencji, a zatem by ingerencja władzy publicznej była konieczna i miała na celu ochronę wartości tam wskazanych - bezpieczeństwa państwowego, bezpieczeństwa publicznego lub dobrobytu gospodarczego kraju, ochronę porządku i zapobiegania przestępstwom, ochronę zdrowia i moralności lub ochronę praw i wolności innych osób. Ograniczenia prawa do życia rodzinnego muszą być proporcjonalne. Zasada proporcjonalności wymaga rozważenia sytuacji osobistej i rodzinnej cudzoziemca, w tym między innymi, długotrwałości pobytu w Polsce, ewentualnych przeszkód do zamieszkania z rodziną w kraju pochodzenia cudzoziemca, w tym skutków wynikających dla rodziny z przeniesienia życia rodzinnego do innego kraju.